Απ’ αρχής το ποθούμενο για να ζωγραφίσω ήταν η ζωή.
Αυτό το ποθούμενο το ονόμαζα «λόγο». Δεν ήξερα τίποτε, όμως είχα μέσα μου μια αμετάβλητη αίσθηση περί της υπάρξεώς του.
Όμως στα χρόνια που ήρθαν κατέβαινα στον Άδη της δικής μου ανυπαρξίας και στα υπόγεια αυτά είχα πυξίδα άνθρωπο, αλλά και τον «λόγο» που δυνάμωνε συνεχώς.
Έτσι μέσα στα φαντάσματα είχα κάποιο ίχνος από φως αμετακίνητο. Και ήρθε η ώρα που είδα τις τοιχογραφίες του Πανσέληνου στο Άγιον Όρος και είδα φόρμες
καμωμένες από φως, ζυμωμένες φως με φως, ήταν μια πρώτη εικόνα πατρίδας, πατρίδας του «λόγου» της ζωής μου.
Αμέσως ορίστηκε η ζωή μου, από το σκοπό της μεθέξεως σε αυτή την άλλη ζωή που μου αποκαλύφθηκε.
Αυτή ήταν η αρχή.
Όταν ο άνθρωπος ανέλθει το όρος της καρδιάς του εισέρχεται σε κελάκι ευωδιαστό για να συναντήσει τον Κύριο, ο οποίος είναι πέραν του θανάτου.